Al vanaf vorig jaar hebben Sandy ik deze combi 'gepland'.  Tussen haakjes want plannen en saarlooswolfhonden dat matched niet zo goed samen. Dat bleek nu ook wel weer. Joona was pas één keer echt loops geweest, 2 jaar geleden en die verliep al niet heel soepel. In juni begonnen, gestopt en na de Duitse Clubdag in juli in Rhede zette het dan echt pas door. Een eerste keer loops en meteen laten dekken vind ik niet kunnen dus het was wachten op de volgende loopsheid. 

Deze liet op zich wachten tot vorig jaar september, dachten we. Maar helaas, na een paar druppels, zette het niet door. Begin dit jaar hetzelfde verhaal, weer druppels maar niets doorgezet. Begin augustus vond ik ze weer en verwachte er niet veel van. Maar ze hield aan. Haar broer Nikan was inmiddels een tijdje bij ons en het kon wel eens zijn dat door hem de boel wat anders ging verlopen. Dus reu eigenaar (Sandy) ingelicht en toen ze na 2 weken nog loops was heb ik Nikan naar de 'oppas' gebracht, ongelukjes kunnen we niet gebruiken! Daar vond madam het hare van en ja hoor, ze stopte er weer mee. Pfffff. 

Nog een paar dagen aangekeken maar niets hoor, dus Nikan weer opgehaald en ja hoor, later ging ze weer verder. Of begon ze eigenlijk weer opnieuw. Ditmaal heb ik Nikan niet meteen weggebracht, maar wat langer doorgezet om te kijken hoe het nu ging verlopen. 

Ze nam haar tijd, na een aantal keren progesteron prikken was de waarde eindelijk van 1,2 naar 2,4 gestegen. Dit was op een donderdag en ik wilde niet tot maandag wachten om weer te testen (vrijdag had niet zoveel zin gehad). Dus ik ben naar Duitsland gereden. Vanaf vrijdag elke dag bij Sirius geweest maar hij toonde vrijwel geen interesse. Op maandag ben ik dan naar een dierenarts daar geweest om nog een keer progesteron te testen. Ze belde me op dat de waarde 11,5 was! Dat is normaal echt een waarde waarop een teef gedekt wordt. Maar nee hoor, Joona niet. Sirius vond het ook nog niet spannend genoeg. Dan raak je wel wanhopig. Dinsdag niets... wat is er toch aan de hand, je gaat van alles in je hoofd halen.  Ik dacht er al bijna aan om anders woensdag naar een andere reu te rijden en kijken hoe die dan reageert. 
Woensdag kwam er dan eindelijk wat interesse, een paar pogingen maar echt doorzetten deed hij nog niet.
Na veel reacties van collega fokkers die zeiden dat het echt wel gaat komen toch maar gebleven en aangekeken. 
Eindelijk was het dan donderdag zover, ik zag meteen dat Sirius een andere blik in zijn ogen had en de pogingen werden 'serieuzer'. 
Er was eindelijk een dekking met een koppeling van 15 minuten. Wat een opluchting, ze waren toch niet 'stuk'! 
Vrijdagochtend had Sirius helemaal weinig tijd nodig, binnen 5 minuten zaten ze weer gekoppeld, dit keer 45 minuten!! Dat was een lange zit maar het was het waard. Tenminste dat hopen we, over 4 weken weten we iets meer.